رشته کوه های زاگرس به مثابه مهم ترین چهره ناهمواری در غرب ایران علاوه بر اثر کوهساری بر وقوع بارش ها، بر فعالیت سامانه های بارشی نیز تاثیرگذارند. هدف اصلی مقاله حاضر، تحلیل اثر تقویت کننده کوه های زاگرس بر سامانه سودانی است. برای این منظور با روش تحلیل عاملی از بین بارش های یک روزه سودانی در طول دوره 1996 تا 2017، سه نمونه بارش یک روزه 2 دسامبر 1999، 30 مارس 2012 و 20 مارس 2015 انتخاب و بررسی شد. روش مطالعه شده، استفاده از تحلیل همدیدی عناصر جوی و مدل درون یابی بارش در محیط GIS بوده است. این مطالعه نشان داد وزش دمایی گرم و برخورد سامانه سودانی به دامنه های غربی و جنوب غربی زاگرس سبب کاهش ارتفاع ژئوپتانسیل و شکل گیری میدان تاوایی مثبت شده است. وزش تاوایی مثبت به سمت دامنه های جنوب شرقی و داخلی زاگرس نیز موجب تقویت حرکات صعودی در این دامنه ها شده است. در ترازهای بالاتر جو، وزش دمایی سرد در مجاورت با منطقه وزش دمایی گرم سطوح زیرین به کاهش ارتفاع ژئوپتانسیل تراز میانی جو انجامیده و حرکات صعودی هوا را تقویت کرده و شرایط مناسب ترمودینامیکی برای رشد و تقویت ابرهای همرفتی و بارش شدید بر سطح ناهمواری های منطقه فراهم شده است. در این پژوهش مشخص شد در همه نمونه ها جهت ورود سامانه و رطوبت به منطقه از دامنه و طول موج ناوه میانی جو پیروی کرده است. نتایج نشان داد بیشینه بارش ها در دامنه های واقع در مسیر ورود سامانه دیده شده است. همچنین تغییرات بارش بر شیب های تند زاگرس بیشتر از سطوح دیگر بوده است.

ویژگی های زمین شناختی و ژئودینامیکی پیچیده منطقه کوه زایی زاگرس محققان بسیاری را در دهه های اخیر متوجه خود ساخته است. با وجود پژوهش های صورت گرفته، همواره نیاز به مطالعات بیشتر در رابطه با ساختار سنگ کره و پوسته در منطقه زاگرس با توجه به پیشینه زمین شناسی این منطقه احساس می شود. لذا این تحقیق بر آن است تا به بررسی ساختار رئولوژیکی سنگ کره با استفاده از تابع طیفی ادمیتنس بین بی هنجاری های هوای آزاد گرانی و توپوگرافی و نیز روش واهمامیخت بار و در نتیجه به تعیین ضخامت کشسان (Te) سنگ کره، که پارامتری مهم در سنجش میزان مقاومت آن نسبت به تغییر شکل و بار های اعمالی بوده و مقیاسی از میزان تعادل ایزوستازی در منطقه است، بپردازد. در این پژوهش برای نخستین بار از داده های برداشت زمینی با دقت 5 میلی گال استفاده شده است. از آنجایی که استفاده از داده های زمینی به عنوان ورودی در روش مذکور برای نخستین بار صورت می گیرد، ابتدا صحت و دقت روش در بازگردانی پارامتر مجهول با تحلیل مصنوعی مورد بررسی قرار گرفته و بعد از تأیید دقت روش، از آن به منظور تعیین ضخامت کشسان در منطقه مذکور استفاده خواهد شد. با بررسی نتایج حاصل در منطقه موردبررسی، این نتیجه دریافت شد که مقاومت سنگ کره در منطقه به بارهای اعمالی، کم و روبه متوسط بوده که این نتیجه با فعالیت های لرزه خیزی و سایر پژوهش های ژئوفیزیکی صورت گرفته در منطقه همخوانی دارد. مقدار متوسط ضخامت کشسان تخمین زده شده برابر با 2±37 کیلومتر محاسبه شده است. بیشترین مقدار ضخامت کشسان در بخش جنوب غربی بلوک ایران مرکز برابر با 65 کیلومتر و کمینه مقدار آن در منطقه زاگرس با مقداری در حدود 15 کیلومتر به دست آمده است.

گونه Laemostenus (Antisphodrus) murastyii sp. nov از گذرگاه کمران نزدیک فریدون شهر، واقع در رشته کوه های زاگرس ایران توصیف، ترسیم و با گونه های مرتبط مقایسه شد. همینطور کلید شناسایی و چک لیستی از گونه های Laemostenus از گروه گونه ای glasunowi ارائه شد. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

در این مقاله، در راستای شناخت نقش رشته کوه های زاگرس بر سامانه های جوی واقع بر ایران، به بررسی حساسیت مدل RegCM در آشکارسازی این نقش در مقیاس منطقه ای و در بازه ای سه ماهه (از یکم ژانویه 1999 تا پایان مارس 1999) پرداخته شده است. برای این کار، آزمایش های متفاوتی صورت گرفته و مدل در وضعیت ها، با رشته کوه و بدون آن اجرا شده است. با توجه به مجهول بودن نقش پوشش گیاهی زاگرس و همچنین میزان آشکارسازی این فاکتور منطقه ای با مدل، اجرای دیگری با شرایط بدون رشته کوه و جایگزین شدن پوشش گیاهی زاگرس با پوشش غالب در مرکز ایران (یعنی بیابان) صورت گرفته و نتایج این آزمایش ها با یکدیگر مقایسه شده است. با حذف رشته کوه های زاگرس، میزان بارش در مناطق مرکزی و شرقی ایران افزایش می یابد، ولی میزان بارش در کل محدوده شبیه سازی تقریبا ثابت می ماند. با توجه به پوشش گیاهی کم پشت زاگرس و همچنین بازه آزمایش ها، تغییر پوشش گیاهی این رشته کوه تفاوت شاخصی را در نتایج شبیه سازی ها نشان نمی دهد. برای بررسی بیشتر حساسیت مدل در آشکارسازی نقش مناطق کوهستانی، میدان های کمیت های تاوایی و هم گرایی در سطوح متفاوت هم فشاری نیز تهیه و تحلیل شده است. به طور کلی همخوانی خوبی در الگوهای تاوایی و هم گرایی در رو به باد و پشت به باد رشته کوه های زاگرس مشاهده می شود که بیانگر موفقیت مدل در نشان دادن نقش این رشته کوه ها است. تقریبا همه نتایج، نقش اساسی رشته کوه های زاگرس در الگوهای تاوایی و هم گرایی در سطوح پایین و همچنین بارش، خصوصا در نواحی غربی و بعضا مرکزی ایران را نشان می‎دهند. در مقابل، اثر این رشته کوه ها در الگوهای بارش، تاوایی و هم گرایی نواحی جنوبی ایران کمتر است.

زمین لغزش سیمره یکی از بزرگ ترین لغزش های شناخته شده جهان است که در جنوب غرب ایران قرارگرفته است. هدف این پژوهش بررسی ویژگی ها و تأثیرات ژئومورفولوژیکی این زمین لغزش است. برای دست یابی به این هدف، از تصاویر ماهواره ای، نقشه های توپوگرافی، نقشه های زمین شناسی، نقشه های رقومی استفاده شده است. روش پژوهش تجربی و بر پایه تحلیل داده های میدانی است. برای این کار، فرآیند رخداد زمین لغزش، علل وقوع و خصوصیات مورفومتریک زمین-لغزش در سه بخش سطح لغزش، توده ی لغزشی و مؤلفه های جابه جایی لغزش به همراه رسوبات ته نشست شده در دریاچه های سدی سیمره و چینه شناسی آن ها مطالعه شده است. نتایج مورفومتری زمین لغزش شواهدی از نقش عوامل گوناگون در آن است. در میان آنها زیربری لایه های آهک آسماری توسط رود سیمره و کشکان مهم ترین عامل رخداد آن می-باشد. این لغزش موجب تشکیل دریاچه سدی در پشت توده ی لغزشی شده و این دریاچه در اثر تکرار لغزش دارای پادگانه-های متوالی است. نتایج مورفومتری دریاچه به ویژه برآورد حجم آب (642/45 میلیارد مترمکعب) و رسوب دریاچه (422/23 میلیارد مترمکعب) و مقایسه زمان پر شدن این حجم آبی (8/19 سال) با توجه به حجم آب ورودی به دریاچه (3/2 میلیارد مترمکعب در سال) با مدت زمان لازم برای ته نشست تمامی این رسوبات (5/1913 سال) نشان می دهد دریاچه چند مرحله و در نتیجه تکرار انسداد رود سیمره توسط تکرار زمین لغزش تجدید شده است. چینه شناسی رسوبات دریاچه ای تجدید محیط دریاچه ای را در چهار مرحله روشن می کند. توالی پادگانه های دریاچه ای و سایر شواهد، مقیاس های متفاوت تکرار زمین لغزش بزرگ سیمره را تأیید می کند.

زمینه مطالعه: باکتری های بیماریزا از جمله میکروب سالمونلا به طور گسترده ای موجب بروز بیماری های عفونی در میزبان های مختلف از جمله حیوانات اهلی و انسان می شوند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات ضدمیکروبی 9 گونه از گیاهان دارویی بومی زاگرس بر روی سالمونلا تیفی-موریوم جدا شده از مدفوع طیور در شرایط آزمایشگاهی بود. روش کار: عصاره اتانولی گیاهان دارویی جوشیر، موسیر، سریش ایرانی، کنگر فرنگی، شنگ، تاج خروس، ترشک، پونه کوهی و اسپند با استفاده از دستگاه خلاء از مرکز (روتاری) استخراج شد. همچنین تعداد 12 سویه سالمونلا تیفی-موریوم نیز از مدفوع طیور منطقه سیستان جداسازی شد. حداقل غلظت بازدارندگی و حداقل غلظت کشندگی عصاره گیاهان در غلظت های مختلف با روش رقت سازی در چاهک بر روی باکتری ها تعیین شد. حساسیت سویه ها به آنتی بیوتیک های مختلف نیز با روش استاندارد دیسک دیفیوژن کربی-بائر مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: سویه های سالمونلا تیفی موریوم در مطالعه حاضر به ترتیب مقاوم به آنتی بیوتیک های پنی سیلین (100 درصد)، آمپی سیلین (100 درصد)، تتراسیکلین (6/16 درصد)، آمیکاسین (3/8 درصد) و اگزاسیلین (0/75 درصد) بودند. بررسی خواص ضدمیکروبی عصاره گیاهان مورد بررسی نشان داد که عصاره گیاهان تاج خروس، جوشیر و کنگر بیشترین اثر مهارکنندگی (MIC) و کشندگی (MBC) را در برابر سالمونلا تیفی موریوم داشتند. نتیجه گیری نهایی: نتایج پژوهش حاصل نشان داد که با توجه به مقاومت سالمونلا تیفی موریوم جدا شده از طیور در مطالعه حاضر، درمان آنتی بیوتیکی بویژه با آنتی بیوتیک های پنی سیلین، آمپی سیلین و اگزاسیلین با مقاومت باکتریایی 75 تا 100 درصد اثر بخش نبود. لذا استفاده از عصاره اتانولی گیاهان دارویی بویژه جوشیر، تاج خروس و کنگر به عنوان یک درمان گیاهی جایگزین با آنتی بیوتیک های مرسوم پیشنهاد می شود.

تاقدیس بنه کوه با درازای 4 و 25 کیلومتر و پهنای 7 تا 17 کیلومتر و راستای چیره شمال باختری - جنوب خاوری، یکی از تاقدیس های واقع در منطقه فارس ساحلی (کمربند چین خورده ساده زاگرس) می باشد. سازند گچساران، هسته در حال فرسایش این تاقدیس را تشکیل داده است. در این مقاله، عناصر سبک چین آشکار شده و سازوکار چین خوردگی از نوع جدایشی نامتقارن بر روی سازند هرمز تشخیص داده شد. با توجه به شباهت تاقدیس بنه کوه با تاقدیس هرنگ و قرار گرفتن آنها در راستای یکدیگر تاقدیس هرنگ به عنوان ادامه شمال باختری تاقدیس بنه کوه مطرح شد. نقشه خطوط همتراز زیرزمینی راس گروه دهرم (مخزن گاز) نیز تهیه شد و بلندترین نقطه ارتفاعی بستگی باختری آن در بخش باختری تاقدیس برای حفاری مناسب تشخیص داده شد.

پژوهش حاضر با هدف شناسایی گیاهان و معرفی فلور، تعیین شکل های زیستی و پراکنش جغرافیایی گیاهان کوه خرگوشان انجام گرفت. این کوه، با مساحت 6000 هکتار، در شرق شهرستان پلدختر و جنوب غربی شهرستان خرم آباد واقع شده است. حداکثر ارتفاع این کوه از سطح دریا 2329 متر است. نمونه های گیاهی از نقاط مختلف کوه خرگوشان طی دو فصل رویشی بین سال های 1392 تا 1393 جمع آوری و شناسایی شد. طیف زیستی گیاهان این منطقه با تعیین درصد گونه های متعلق به هر یک از شکل های زیستی ترسیم شد. جایگاه کوه خرگوشان از نظر جغرافیای گیاهی ایران بر اساس اطلاعات به دست آمده از پراکنش جغرافیایی گونه های شناسایی شده و منابع موجود بررسی شد. از 211 گونه شناسایی شده در منطقه کوه خرگوشان سه گونه نهانزاد آوندی، یک گونه بازدانه، 176 گونه دولپه و 31 گونه تک لپه حضور دارد. این گونه ها به 50 تیره و 150 جنس تعلق دارد. بیشترین غنای گونه ای در تیره های Fabaceae (27 گونه، 12.79 درصد)، Asteraceae (22 گونه، 10.42 درصد)، Apiaceae (17 گونه، 8.05 درصد) و Lamiaceae (16 گونه، 7.58 درصد) دیده شد. از نظر شکل زیستی، 36.49 درصد تروفیت، 31.28 درصد همی کریپتوفیت، 18.96 درصد کریپتوفیت، 8.06 درصد فانروفیت، 5.21 درصد کامفیت هستند. 138 گونه (65.4 درصد) در فلور کوه خرگوشان، بوم زاد ناحیه ایرانی-تورانی هستند، از این تعداد 32 گونه بوم زاد ایران است که در میان آنها پراکنش چهار گونه (Astragalus lurorum، Dionysia gaubae، Hedysarum gypsophilum و Phlomis lurestanica) به استان لرستان محدود می شود.